De jonge Ierse gitaargod Dom Martin, 32 jaar haalde de afgelopen jaren de ene onderscheiding na de andere binnen. Hij scoorde maar liefst 4 Britse blues awards tussen 2020 en 2022. Er ging dus heel wat buzz aan zijn 2-daagse Belgische passage vooraf. Zijn album ‘Spain To Italy’ uit 2019 is een pareltje in de akoestische blues en werd terecht bekroond. Het is een album dat aan te bevelen is voor iedere rechtgeaarde bluesliefhebber.

Na zijn bijzonder optreden van gisteren in BED 'n BLUES  in Halen, is het vandaag tijd voor zijn 2e optreden hier in het mooie kader van de Hnita Jazz Club in Heist-op-den-Berg. Deze prachtige jazzclub werd 4 jaar geleden volledig gerenoveerd en laat sindsdien naast jazz ook heel wat andere genres w.o. rootsmuziek aan bod komen.  Ik weet vooraf niet wat te verwachten maar zie tegelijk verwachtensvol uit naar zijn optreden alhier.  Dom Martin kan zowel akoestisch als electrisch uit de voeten. De set bestaat uit 2 delen.

Naast artiesten als Jimi Hendrix, Stevie Ray Vaughan, Peter Green, Muddy Waters is Dom Martin heel erg beïnvloed door Rory Gallagher en John Martyn. Het is vandaag dag op dag 28 jaar geleden dat Rory overleed. Deze ‘verjaardag’ en ook het feit dat Martin morgen geprogrammeerd staat op het tribute festival aan Rory Gallagher in het Nederlandse Wijk aan Zee is voor hem de aanleiding om van start te gaan met een song van Rory Gallagher “I Could’ve Had Religion”. Martin gebruikt hiertoe zijn blauw-groene resonator gitaar met slide. Zowel zijn donkere doorleefde stem als zijn gitaarspel vallen direct op. Dom Martin is niet van het type dat na elke bindtekst of song een applaus verwacht en vervolgt aansluitend met een ander oud Rory Gallagher nummer “Railway And Gun”.

Martin is afkomstig uit Belfast en noemt het een plaats waar je wel graag als toerist kunt naartoe gaan maar best geen plaats is om heel uw leven te verblijven. Het vormt de inleiding tot “Mercy” dat hij schreef voor een vriend in wiens huis hij destijds ongezien bijna een maand kon verblijven. Hij is er nog steeds heel erg dankbaar voor. Het gaat terug naar Dom’s rauwe jeugdjaren toen hij als 16 jarige nauwelijks onderdak had. “Mercy” baadt in een mooi akoestisch gitaarspel dat d.m.v. een loop aangelengd wordt tot een sfeerrijke song. Martin zingt meermaals met een geforceerde ruige stem, een gewoonte die ook Gallagher met zekere regelmaat beproefde. Zowel de muziek als de spirit van Rory Gallagher zijn het hele optreden voelbaar, maar liefst de helft van de songs zijn nummers van of gelieerd aan Rory. Toch benadrukt Martin dat hij geen tribute artiest is maar schatplichtig is aan Rory’s passie die bij hem alles in gang heeft gezet. 

Dom Martin heeft een zwaar leven achter de rug, hij is zeer verslaafd geweest aan drugs. Hij maakt er geen geheim van om uit te wijden over zijn ongelukkig bestaan in Belfast. “Easy way out” is van hem origineel en gaat terug naar die moeilijke periode waarin er geenszins een gemakkelijke uitkomst mogelijk leek. Ook het aansluitende “Echoes” is autobiografisch. Dom’s doorleefde stem gedrenkt in een galmend sfeerachtig ambient gitaargeluid klinkt wondermooi. “Cavatina Cowboy” het themalied uit de film The Deer Hunter is een sfeerrijke instrumental als aanloop naar “Out On The Western Plain” van Leadbelly maar in de versie van Rory Gallagher een klassieker hier door Martin’s knap gitaarspel tot nieuw leven gewekt. Voor je het weet zit de eerste set er al op. 

De tweede set begint Dom Martin met een ode aan één van zijn andere helden, John Martyn’s "Easy Blues”, oorspronkelijk een nummer van jazz piano player Jelly Roll Morton dat door Martyn werd herwerkt op gitaar.” Dom’s gruizige stem klinkt gelijk heel sterk als die van John Martyn waarin je John’s sarcasme kunt proeven. Een akoestische bluesintro gaat vooraf aan weerom een Rory Gallagher nummer “Should ‘ve learnt my lesson”. Heel sterk fingerpicking werk afgewisseld met de nodige solo’s, knap.

Dom’s vader had een moeilijk karakter, eerder een vriend muzikant waarmee hij optrok en waar hij achteraf met een goed gevoel naar terug kijkt, naar de tijd met zijn vader die al stierf op 46 jarige leeftijd, maar waarvan hij veel leerde als muzikant welteverstaan. Zo nam zijn vader hem ooit mee naar een concert van Ralph McTell (cfr. bekend van “Streets Of London”) toen hij 10 jaar was. Zijn “Last Train and Ride” zit Martin als gegoten en hij brengt het in een fingerpicking folkstijl met veel grain op zijn stem. Martin blikt regelmatig terug op zijn moeilijke tijd maar slaagde er toch in om de slechte invloeden te weren. Zijn relaas is “Hell For You”, een eigen original waarvan hij de woorden fluistert wat de impact nog vergroot. Van Big Bill Broonzy leerde Rory Gallagher “Banker’s Blues”. Dom leerde het op zijn beurt van Rory. De tekst klinkt vandaag zeer onvriendelijk maar Dom haast zich om een pleidooi te houden voor alle moeders ter wereld.

Het originele “The Rain Came” bouwt langzaam op naar een indrukwekkend akoestisch gitaarspel terwijl Dom al zijn duivels uitschreeuwt. Kippenvel. Het regulier optreden eindigt met een oud traditioneel Schot’s klaaglied “The Parting Glass”, Martin’s eigen interpretatie waarmee hij zijn laatste album ‘A Savage Life’ afsluit. Het is om er stil van te worden, Dom’s diepe folkstem blijft nog nazinderen.

Het publiek is laaiend enthousiast en roept Dom onmiddellijk terug. Deze omgordt zijn resonator gitaar en brengt andermaal een ode aan zijn grote held met een Rory Gallagher medley “As The Crow Flies/ Too Much Alcohol/ I Can’t Be Satisfied”. Als rechtgeaarde Rory Gallagher fan was het vanavond smullen geblazen. Dom Martin’s passie klinkt authentiek en zijn ongeschoold gitaarspel dat hij zichzelf aanleerde zorgt voor een blijvende indruk. Dit soort blues optredens maak je nog zelden mee. Ik was blij dat ik erbij was. Men zegge het voort.

Marc Buggenhoudt

Setlist
Set 1
1. I Could’ve Had Religion (Rory Gallagher: Deuce, 1971/ Live In Europe, 1972)
2. Railway And Gun (Taste: On The Boards, 1970)
3. Mercy (Spain To Italy, 2019)
4. Easy Way Out (Spain To Italy, 2019)
5. Echoes (A Savage Life, 2022)
6. Cavatina Cowboy (The Deer Hunter)/ Out On The Western Plain (Rory Gallagher: Against The Grain, 1975)
Set 2
7. The Easy Blues (John Martyn: Solid Air, 1973)
8. Should ‘ve Learnt My Lesson (Rory Gallagher: Deuce, 1971)
9. Last Train and Ride (Ralph McTell: Spiral Staircase, 1969)
10. Hell For You (Spain To Italy, 2019)
11. Banker’s Blues (Big Bill Broonzy/ Rory Gallagher: Blueprint, 1973)
12. The Rain Came (Spain To Italy, 2019)
Encore:
13. The Parting Glass (A Savage Life, 2022)
14. As The Crow Flies (Tony Joe White)/ Too Much Alcohol/ I Can’t Be Satisfied medley (Rory Gallagher: Irish Tour ’74, 1974)